انجام ورزش هایی مانند بدمینتون و اسکی که هنگام انجام آنها مغز باید در کسری از ثانیه تصمیم بگیرد، می تواند روی عملکرد کلی مغز تاثیر مثبتی بگذارد. در حقیقت فعالیت بیشتر مغز ممکن است علائم بیماری هایی مانند آلزایمر و پارکینسون را نیز تا حدی کاهش دهد.
بهبود تفکر: به همان اندازه که حل جدول یا پازل به تولید سلول های مغزی می انجامد، انجام ورزش جدید در بزرگسالی نیز به نتایج مشابهی منتهی می شود. نتایج مطالعات عصب شناسی تیز حاکی از آن است که یادگیری مهارت های فیزیکی جدید در بزرگسالی، به افزایش حجم سلول های خاکستری مغز منتهی می شود.
پیشگیری از افسردگی: نتایج جدیدترین تحقیقات نشان داده که ورزش یک دارو برای رفع افسردگی محسوب می شود. سطوح هورمون های سروتونین و اندورفین با انجام ورزش در بدن افزایش می یابد. اندورفین در واکنش به درد و استرس ترشح می شود و به تسکین اضطراب و افسردگی کمک می کند. سروتونین نیز یک انتقال دهنده شیمیایی دخیل در بهبود اختلالات روانی مانند افسردگی است و نقش مهمی در افزایش خلق و خو، بهبود الگوهای خواب و کنترل اشتها دارد.
افزایش انرژی: محققان دانشگاه جورجیا اعلام کرده اند که سطوح متوسط ورزش در روز منجر به افزایش انرژی کلی بدن می شود و کاهش خستگی مفرط را به همراه دارد.
افزایش حافظه: انجام ورزش مداوم باعث افزایش حافظه و قدرت یادگیری می شود. ورزش کردن تولید سلول های جدید در ناحیه هیپوکامپ مغز را که مسئول حافظه و یادگیری هستند افزایش می دهد.
افزایش انعطاف پذیری در برابر تنش: تنها 30 دقیقه ورزش روزانه تفاوت بزرگی را در وضعیت احساسی در مقابل استرس ایجاد می کند. فعالیت های ورزشی تاثیری مثبت بر افزایش دوپامین، سروتونین و نورآدرنالین دارد و سبب بیشتر آرامش بیشتر در افراد می گردد.
جلوگیری از تحلیل کارایی شناختی: این حقیقت دارد که هر چقدر سن بالا می رود، مغز هم تحلیل می رود و احتمال ابتلا به بیماری هایی چون آلزایمر افزایش می یابد. با وجود اینکه ورزش نمی تواند آلزایمر را درمان کند اما انجام آن می تواند از تحلیل رفتن مغز جلوگیری کند. تحلیل کارایی شناختی معمولا بعد از 45 سالگی اتفاق می افتد. ورزش کردن به خصوص بین سنین 25 تا 45 سال باعث افزایش مواد شیمیایی در مغز می شود که از تحلیل رفتن هیپوکامپ جلوگیری می کند.