پیروز حناچی - معاون شهرسازی وزارت راه - در روزنامه «ایران» نوشته است: واقعه آتش‌سوزی در ساختمان پلاسکوی خیابان جمهوری تهران، اگرچه سخت و تکان‌دهنده بود، اما این نکته را به همه ما نشان داد که هم‌اکنون وارد مقطع جدیدی از نظام مدیریت شهری شده‌ایم و آن، توجه به عمر مفید ساختمان‌هایی است که در زمان حاضر به پایان رسیده است.
مسأله‌ای که هم‌اکنون در سراسر دنیا به طور عمومی مورد توجه قرار می‌گیرد، درس گرفتن از این حوادث و اصلاح روش‌ها و حتی آئین‌نامه‌ها است که موجب اصلاح قوانین قبلی و وضع قوانین جدید نیز می‌شود.
اما درباره عمر مفید ساختمان‌ها در کشور باید به دو نکته مهم اشاره کرد؛ اول اینکه باید دید این‌گونه ساختمان‌ها با وجود سن بالا می‌توانند در زمره ساختمان‌هایی که مقررات ملی در آنها اجرا شود قرار بگیرند یا نه؟ و دوم اینکه اگر این امر میسر نیست، یعنی امکان بهسازی و اجرای ضوابط و مقررات در آنها (ساختمان‌هایی که قبل از اجرای اجباری ضوابط و مقررات ملی ساخته شده‌اند) و استفاده با این شرایط از ساختمان قدیمی وجود ندارد، باید به مباحث دیگر توجه کرد.
بعد از انقلاب ساختمان‌های متعددی وجود داشت که بر اثر آتش‌سوزی، صدمه دیده بودند، برای همین هنگام بهره‌برداری مجدد از آنها مطالعات عمیقی انجام شد تا اگر امکان بهسازی وجود ندارد، عملیات تخریب انجام شود. من فکر می‌کنم درباره بسیاری از ساختمان‌های با سن بالا، (در صورت میسر نبودن اجرای مقررات ملی همچون مقاوم بودن در برابر حریق و ایمنی در برابر زلزله) پیش از بروز حادثه‌ای جدی، باید به عملیات «تخریب بنا» متوسل شد. این کار در دنیا نیز امری متداول و مرسوم است.
هم‌اکنون در نسل اول ساختمان‌های بلند و مدرن که تعدادشان هم کم نیست و در خیلی از شهر‌ها و تهران نمونه‌های آنها به کرات به چشم می‌خورد، امکان اجرای مقررات ملی وجود ندارد و باید تخریب شوند.
همانطوری که می‌دانید در اواخر دهه ۳۰ و اوایل دهه ۴۰، ساختمان‌های بلند و غیرمتعارف معمول آن زمان افزایش پیدا کرد. عمر مفید این ساختمان‌ها هم‌اکنون رو به پایان است. در آن زمان البته آئین‌نامه‌های سراسری وجود نداشت و باید گفت نخستین آئین‌نامه مقررات ملی ساختمان در حوزه زلزله معروف به ۵۱۹ و بعد از آن با عنوان «۲۸۰۰» پس از زلزله رودبار و منجیل شکل سراسری به خود گرفت.
در کشورهای دیگر هم به ساختمان‌هایی که از نظر مقررات ایمنی در شرایط مطلوبی قرار ندارند، اجازه استفاده عمومی نمی‌دهند و برای ساختمان‌هایی که جنبه میراثی دارند هم هزینه‌های زیادی می‌پردازند تا امکان اجرای مقررات را ایجاد کنند. با این حال در کشورهای اروپایی هم ساختمان‌های بعد از جنگ جهانی دوم تحت تأثیر نیاز شدید مسکن، تخریب شدند تا به جای آنها ساختمان‌هایی با الگوهای جدید احداث شوند.