به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA)، امسال بیش از 30 هزار نفر از شهروندان تهران از حیوانات موذی به 137 پناه برده‌اند؛ این آماری است که "مسعود سلیم جوهری ،" رئیس سامانه 137 از آن خبر داده است.
اما این تنها بخشی از داستان موشهای تهران است؛ در چند ماه اخیر موشهای شهرمان بارها خبرساز شده‌اند؛ چنانکه یک بار جمعیت 50 میلیونی و یکبار داستان احتمال حمله آنها به شهر مطرح شد.
از سوی دیگر گفته می‌شود نباید تنها روی بد سکه را ید؛ زیرا این موجودات در اکوسیستم شهری نقش‌هایی هم بر عهده دارند خیلی بیکار بیکار هم نیستند و نباید از وجود آن در شهر هراس داشت. اما آیا اکوسیستم شهری ما در حال حاضر در شرایط عادی است که حضور این تعداد موش هم در آن عادی تلقی و بخش از اکوسیستم تعریف شود؟
"محمدهادی حیدرزاده" مدیرکل محیط زیست استان تهران در پاسخ به این پرسش با بیان این که "تناسبی بین جمعیت و خدمات اکوسیستم وجود ندارد" می‌گوید: اختلال در هر اکوسیستمی که جمعیت آن بیش از ظرفیت باشد، طبیعی است و تا زمانی که تناسبی بین بارگذاری جمعیت و خدمات اکوسیستم نداشته باشیم، ناهنجاری‌های زیست‌محیطی به وجود می‌آید.
موش‌ها هیولا نیستند...
واقعیت این است که اوضاع خیابان‌های تهران چندان خوب نیست و شاید این شرایط در سایر شهرها هم صادق باشد اما "ترسیم وضعیت بدتر " هم راه حل مناسبی به نظر نمی‌رسد.
"رضا قدیمی" مدیر عامل شرکت ساماندهی مشاغل و صنایع آلاینده که متولی اصلی برآورد جمعیت و کنترل حیوانات موذی است در این باره می‌گوید : بر اساس آخرین سرشماری، برآورد می‌شود یک میلیون و 800 هزار موش در تهران وجود داشته باشند اما دقت داشته باشید این موش‌ها آدم‌خوار نیستند و آدم‌خواری موش‌ها توهم ناشی از دیدن فیلم‌های هالیوودی است؛ چراکه موش مانند کلاغ همه‌چیزخوار است اما حمله‌ای ندارد.
وی همچنین با بیان اینکه نژاد موشهای تهرانی "رت نوروژی" است گفت: این موش‌ها به دلیل سازگاری بالا و تولید مثل آسان در سطح شهر تهران به وفور یافت می‌شوند اما موش‌ها هیولا نیستند.
اما در مورد تعداد، محمدحسین بازگیر –مدیر محیط زیست شهر تهران معتقد است " اساسا سرشماری و ارائه آمار پرجمعیت موشهای شهر منطقی به نظر نمی آید. و این عدد قطعی نیست؛ چراکه در درجه اول تهران به عنوان یک پهنه زیست‌محیطی مرز مشخصی ندارد تا در برآورد جمعیت مد نظر قرار بگیرد. علاوه بر آن لایه‌های پایین‌تر از سطح زمین محل زندگی این حیوانات موذی است."
وی می‌افزاید: در برخی نقاط به صورت پایلوت شمارش‌هایی صورت گرفته اما نتوانستند کار کامل و جامعی انجام دهند، به همین خاطر آمارهای متفاوتی ارائه می‌شود.
وی غذای فراوان در دسترس، وضعیت اگوی (فاضلاب) شهری و نبود زیستگاه در زیرزمین را باعث حضور موش‌ها در جویهای شهر و دیده‌شدن بیشتر آنها می‌داند.
بازگیر همچنین با اشاره به اقدامات شرکت‌های مبارزه با آفات به عنوان پیمانکار از طرف شهرداری‌های مناطق 22گانه برای مبارزه با این موجودات می‌گوید: این شرکتها توسط جهاد کشاورزی درجه‌بندی شده‌اند و بر این اساس با لباس متحدالشکل و موتورهای یکسان و آرم مخصوص در قالب تیم‌های سه نفره شامل یک تکنسین و دو کارگر فعالیت می‌کنند.
اما آیا این مبازرات به نتیجه‌ای هم رسیده است؟
بازگیر درباره نتایج مبارزه می‌گوید : قبلا از سمومی با اثرات حاد و آنی، مانند مخلوط سیانور با گندم و روغن استفاده می‌شد اما الان می بایست از سموم بطئی‌الاثر ( آنتی کواگولان‌ها ) استفاده شود که آثار منفی آن کمتر است.
اما به نظر می‌رسد با وجود همه این تلاش‌ها تا زمانی که حین پیاده‌روی در برخی خیابان‌ها، گرداندن چشم‌ها بر زمین با شمارش موش‌ها همراه است شاید بتوان تهران را همچنان "شهر موش‌ها" نامید.