به گزارش سرویس «محیط زیست» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، PH آب قلیایی این دریاچه به 10.5 می‌رسد و همین ویژگی آن را بسیار سوزاننده کرده است. این آب به شدت قلیایی می‌تواند پوست و چشم حیواناتی را که با آن سازگاری ندارند، بسوزاند.
دریاچه ناترون
خاصیت قلیایی آب این دریاچه ناشی از کربنات سدیم و سایر املاح معدنی است که از تپه‌های اطراف به سوی این دریاچه سرازیر می‌شوند. از سوی دیگر رسوبات کربنات سدیم که نخستین بار در مصر باستان برای مومیایی کردن از آن استفاده شد، به طور معجزه‌آسایی بدن موجوداتی را که در این دریاچه می‌میرند مانند مومیایی حفظ می‌کند.
به رغم برخی از گزارش‌های خبری، این حیوانات بلافاصله پس از ورود به داخل دریاچه و تماس با آب آن نمرده و به مجسمه تبدیل نمی‌شوند. در واقع آب‌های قلیایی دریاچه «ناترون» میزبان اکوسیستم پررونقی از جانوران سازگار با نمکزار، تالاب‌های آب شیرین، فلامینگوها و سایر پرندگان تالابی، ماهی تیلاپیا و جلبک‌هایی است که غذای گروه بسیاری از فلامینگوها را تامین می‌کند.
اکنون یک عکاس با نام «نیک براندت»، تصاویر حیرت‌انگیزی از این دریاچه و دنیای مردگان آن را ثبت و در کتاب «آن سوی سرزمین تباهی» منتشر کرده است.
دریاچه ناترون
به گزارش ایسنا به نقل از لایوساینس، «براندت» بقایای فلامینگوها و سایر حیوانات را در حالی که در رسوبات کربنات سدیم فرو رفته بودند، صحیح و سالم یافت. بقایای انواع پرندگان و خفاش‌ها در امتداد ساحل دریاچه افتاده بودند.
وی در کتاب خود اینگونه می‌نویسد: «هیچکس به درستی نمی‌داند این جانوران چگونه مرده‌اند. اما آب دریاچه حاوی مقادیر زیادی کربنات سدیم و ترکیبات نمکی است. شدت قلیایی بودن این آب به حدی است که در عرض چند ثانیه می‌تواند نوشته‌های جعبه فیلم عکاسی مرا پاک کند. من سپس حیوانات یافت شده را در حالت‌های زنده قرار داده و از آنها عکس گرفتم.
دریاچه ناترون